Ο Καναδός συγγραφέας Τσάρλι Γουίλκινς, κάτοικος πλέον της Πάρου, θα μας καθοδηγήσει σε ένα εικονογραφημένο ταξιδιωτικό χρονικό – όχι μια υπεράκτια ή θαλάσσια περιπέτεια αυτή τη φορά, αλλά ένα θεραπευτικό ταξίδι, μια δραματική και παθιασμένη διαδρομή προς τη σωτηρία σώματος και ψυχής (της δικής του)… και από εκεί, στα βάθη του πιο μυστηριώδους και πολυθρύλητου παλιού νοσοκομείου της Αθήνας.

Με ζωντανή μουσική από τους Ματ Κόλντρικ και Κάρεν Σόλομον.

«Η υγειονομική περίθαλψη, μας υπενθυμίζεται συχνά, είναι θέμα ευθύνης, υποχρέωσης, χρημάτων. Είναι κάποιες φορές θέμα πολιτικής και, ίσως υπερβολικά συχνά στις μέρες μας, θέμα κέρδους… Αλλά είναι επίσης και κάτι άλλο… Ένα καλό δημόσιο σύστημα υγείας, είχα πλέον καταλάβει μόνος μου, είναι, στα πιο περίπλοκα και αινιγματικά του βάθη, ζήτημα αγάπης… και με αυτό εννοώ την αγάπη ενός λαού και μιας κουλτούρας για τον εαυτό του· και, στην περίπτωση της ελληνικής υγειονομικής περίθαλψης, για μια χούφτα αδέσποτους σαν κι εμένα.

«Μπόρεσα να γελάσω γιατί, στην πραγματικότητα, εκείνη τη στιγμή ένιωθα εξαιρετικά καλά με τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη στην Ελλάδα. Ως ντοκιμαντερίστας επί χρόνια, συχνά με αντικείμενο το παράδοξο, με είχαν οδηγήσει —με προνόμια— στην πρώτη σειρά μιας όπερας ακριβώς του είδους που αγαπά ο ελεύθερος δημοσιογράφος: δηλαδή σ’ ένα παλιό, γεμάτο κόσμο νοσοκομείο, ελληνικό μάλιστα, για ανθρώπους που βιώνουν το απόλυτο ελληνικό δράμα — το να ζεις ή να μη ζεις — στη γη του Ομήρου και του Σωκράτη και της Σαπφώς (και της Κάλλας και του Αντετοκούνμπο και της Κικής Δημουλά).»

«Για πρώτη φορά μετά από εννέα μέρες, ένιωσα μια ορμή όχι τόσο ανακούφισης όσο απελευθέρωσης – από μια κατάσταση που λίγες μέρες νωρίτερα φοβόμουν πως θα με σκότωνε. Ο λόγος που δεν συνέβη αυτό, φυσικά, ήταν ότι μια ομάδα αφοσιωμένων αγνώστων, πολλοί από τους οποίους εργάζονταν ίσως με το 30% του μισθού που θα έπαιρναν στο σύστημα υγείας της πατρίδας μου, του Καναδά, και οι οποίοι, όταν θα έφευγα από το νοσοκομείο, δεν θα με ξανάβλεπαν ποτέ, είχαν σώσει τη ζωή μου, με έκαναν ξανά ολόκληρο και δεν ζήτησαν τίποτα σε αντάλλαγμα.»